Zaproszenia na ślub – kilka reguł

Rozsyłanie zaproszeń ślubnych ma długą tradycję, którą można liczyć aż od Wieków Średnich. Bezdyskusyjny jest fakt, że większość mieszkańców ówczesnego świata cierpiała na analfabetyzm, stąd też pisane zaproszenia ślubne były przywilejem klas wyższych.
Niewykształconych ludzi często informowano ustnie używając gońców i heroldów. W kulturze wiejskiej przyszła mężatka zapraszała na zaślubiny i wesele bezpośrednio. Wieloletni monopol szlachty w spisywaniu zaproszeń na ślub sprawił, że współcześnie istnieją pewne sztywne zasady ich spisywania.

Jak wiadomo język francuski przez całe stulecia (od panowania Króla Słońce) był językiem klas wyższych. Szlachta ówczesnego świata władała nim biegle, tak jak kiedyś łaciną. Francuski wniknął do wielu dziedzin życia, w tym do kontaktów dyplomatycznych i sztuki pisania listów. Dlatego trudno się dziwić, że do dziś na zaproszeniu ślubnym zapisuje się na końcu cztery literki: R. S. V. P.. Najczęściej ludzie nie wiedzą, cóż ten skrót oznacza i z jakiego powodu się go tam umieszcza. Wszystkim głodnym wiedzy wyjaśniam: oznacza on francuski zwrot „respondez s’il vous plait”, czyli „proszę odpowiedzieć”. Pod należy zamieścić dane kontaktowe, których zaproszona osoba użyje, by zaakceptować lub odrzucić zaproszenie.

Oprócz uwzględniania francuskiego skrótu, powinno się zaproszenia na ślub i make up ślubny pisać w trzeciej osobie (czyli np. „Oświadcza się, iż„). Powszechnie jednak porzuca się tę zasadę, stosując mniej sztywne zwroty w pierwszej osobie („Serdecznie zapraszamy” itp.). Do ogólnie przyjętych norm zaliczamy również odpowiednie wyprzedzenie – zaproszenia na ślub należy dostarczyć na 2-3 miesiące przed jego datą. Trzeba nie zapomnieć oczywiście o poprawnej gramatyce, ortografii i zwięzłości informacji. Odpowiednia karta z formułką zaproszenia musi być nie za długa i rzeczowa. W materii estetyki od lat przeważa moda, by kreację jej zlecać pracowniom artystycznym. Dzięki temu każde zaproszenie na ślub może stać się wyjątkowym dziełem sztuki.